Het ging heel snel. Maandagochtend was ik bij de verloskundige, maandagmiddag zat ik in het ziekenhuis en dinsdagochtend "begon" mijn bevalling. Ik had dreigende zwangerschapsvergiftiging, dus werd mijn bevalling ingeleid, zoals ze dat mooi noemen. Het komt neer op strippen, pilletjes in je vagina en uiteindelijk een infuus met oxytocine. Dinsdag gebeurde er niet zoveel, maar toen ik woensdag eenmaal aan de oxytocine was, schoot het lekker op. Ik bleef de eerste 5 uur hangen op 4cm en opeens was ik van 4 naar 10cm in een klein uurtje... 3 persweeën en daar was ze, onze prachtige dochter.
En toen begonnen de langste uren van mijn leven. Ik bleef bloeden. En bloeden. En bloeden. De gynaecoloog kwam kijken. Hij vroeg zich hardop af of er een stukje van mijn placenta was blijven zitten.. maar ik was zo snel bevallen, dat kon eigenlijk niet. Misschien was mijn baarmoeder in shock. Ik kreeg weer medicatie. En ik moest afwachten. Afwachten of het bloeden zou stoppen. Zo niet moest ik alsnog onder het mes. Ik vroeg of ik er aan dood zou gaan. Ik kreeg een ontwijkend antwoord. Mijn man herhaalde de vraag; "geef haar de cijfers", zei hij... "Wees maar niet bang." was het antwoord. "Wees maar niet bang."
Mijn broers kwamen die avond kijken bij hun pasgeboren nichtje. Mijn dochter. Ze vertelden me later, dat ik zo wit was dat ze dachten dat ik het niet zou overleven. Iedereen stond zich groot te houden. Mijn moeder, mijn man, mijn broers. En ikzelf. Ik had een kind en ik lag daar in een ziekenhuisbed te bloeden en mocht niet naar huis. Ik dacht dat ik lag te wachten tot ik dood zou gaan. Dat ik mijn man zou "opzadelen" met een kind. Dat ik er niet zou zijn om haar te zien opgroeien. Er was niemand die me het tegendeel vertelde. Alleen die 4 loze woorden: "Wees maar niet bang."
Ik was doodsbang.
“Don't be afraid”, I hear people say.
As if it will let me live if I'm just brave.
Then the clouds of death would simply draw away.
Het duurde 4 uur voordat ik zeker wist dat ik niet onder het mes zou gaan. Het bloeden was niet gestopt, maar wel "genoeg" verminderd. De dag erna prikten ze mijn HB. Dat was prima. Om half 11 werd ik ontslagen uit het ziekenhuis. Met mijn pasgeboren dochter. Ze gaven me geen ijzerpillen mee, alleen het advies om genoeg te drinken.
Ik kwam er achter (het stond op mijn ontslagpapieren) dat ik tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis 1.445 liter bloed had verloren; op het randje van de hoeveelheid die "nodig" was voor een transfusie. Maar mijn HB was prima. Ruim 2 jaar later werd per toeval ontdekt dat ik een laag ferritinegehalte heb, wat duidt op een structureel ijzertekort... Maar mijn HB was prima.
Nu mijn dochter 2.5 is, wordt het vaak aan me gevraagd: "Wil je geen 2e kind?" Het is niet een kwestie van "niet willen"... Fluxus herhaalt zich bij een 2e bevalling. Fluxus is vaak erger bij een 2e bevalling. Fluxus is voor mij de grootste drempel om aan een 2e kind te beginnen; Letterlijke doodsangst is mijn grootste drempel. Ja, ik wil een 2e kind. Als ik eindelijk kan leren luisteren naar die 4 voor mij oh-zo-ongeloofwaardige woorden:
"Wees maar niet bang."
No comments:
Post a Comment